4. محتوای نسبی آب :

 تیمارهای سایکوسل با غلظت 3000 میلی گرم در لیتر نسبت به شاهد تفاوت معنی داری را نشان داد(جدول 2). به نظر می رسد سایکوسل ریشه دهی رادر گیاه افزایش می دهد و باعث می شود که گیاه آب بیشتری را از اعماق جذب کند و در نتیجه منجر به بهبود محتوای نسبی آب می شود.

تاثیر متقابل سایکوسل و تنش خشکی نیز بر محتوای نسبی آب در سطح 5% معنی دار شد (جدول 3).

5. تعداد سنبله:

 نتایج نشان می دهد که اثر سطوح مختلف خشکی و هم چنین غلظت های متفاوت سایکوسل بر روی تعداد سنبله در سطح 5% معنی دار است ولی اثر متقابل این دو معنی دار نگردید. مقایسه میانگین تعداد سنبله در بوته برای غلظت های متفاوت سایکوسل نشان می دهد که غلظت 3000 میلی گرم در لیتر سایکوسل بالاترین تعداد سنبله را دارد ( جدول 2).

طبق یافته های برخی از پژوهشگران استفاده از تنظیم کننده های رشد مانند سایکوسل، تعداد سنبله بیشتری را در گیاه ایجاد می کند. علت آن می تواند در نتیجه القای پنجه زنی بیشتر و ایجاد سنبله های بارور بیشتر در گیاه باشد.

6. تعداد دانه در سنبله :

تعداد دانه در سنبله با استفاده از تیمار سایکوسل تفاوت معنی داری را نشان داد(جدول3) که بیشترین میانگین آن مربوط به تیمار سایکوسل با غلظت 3000 میلی گرم درلیتر می باشد (جدول 2). همچنین ملاحظه می شود که تعداد دانه در سنبله در تیمار سایکوسل با غلظت 3000 میلی گرم در لیتر نسبت به شاهد 9% افزایش یافت. برخی پژوهشگران بیانکردند که کاربرد سایکوسل در گیاه جو تعداد دانه رابه دلیل افزایش تعداد سنبله افزایش می دهد (Ma,B.L and D.L.Smith 1991). محققین دیگری اظهار داشتند که تعداد دانه در نتیجه تیمار بوته ها با سایکوسل افزایش می یابد و علت آن را به افزایش قدرت مقصد فیزیولوژیکی قبل ازگل دهی نسبت می دهند(Yang,w.and R.E.L.Naylor. 1988). تاثیر متقابل سایکوسل و تنش خشکی بر تعداد دانه در سنبله در سطح 5% معنی داراست (جدول 3).

7. تعداد پنجه:

شکل 1 نشان می دهد که غلظت های مختلف سایکوسل 10 روز پس از اعمال تیمار باعث ایجاد تفاوت معنی داری نمی شود، در حالی که در 20 و 30. 40 روز پس از آن و هم چنین زمان نهایی در هنگام برداشت تفاوت معنی داری در سطح 5% مشاهده می شود. احتمالا حرکت و انتقال ضعیف و کند سایکوسل در جو می تواند دلیل اصلی این موضوع باشد. بین غلظت های متفاوت سایکوسل از نظر تاثیر بر تعداد پنجه تفاوت معنی داری وجود دارد (شکل 1). این افزایش می تواند به دلیل کاهش چیرگی انتهایی مقصدهای فیزیولوژیکی ساقه اصلی و تامین مواد پرورده بیشتر جهت رشد مقصدهای فیزیولوژیکی ثانویه نظیر پنجه باشد. (امام و کریمی 1375) در آزمایش گلخانه ای روی گندم قدس به این نتیجه رسیدند که تعداد پنجه ها در بوته های تیمار شده با سایکوسل نسبت به شاهد از روز هجدهم پس از تیمار به طور معنی داری افزایش یافت .

بر طبق مشاهدات به عمل آمده در طول آزمایش، افزایش بقای پنجه ها در اثراستفاده از سایکوسل ممکن است به دلیل بازتر شدن زاویه ساقه در بوته های تیمار شده و بهبود نفوذ نور به درون سایه انداز گیاهی باشد. با افزایش تنش خشکی ، تعداد پنجه کاهش یافت و تفاوت معنی داری بین تیمارهای مختلف خشکی مشاهده شد ( شکل 2) .

8. ارتفاع نهایی بوته:

 با افزایش غلظت سایکوسل ارتفاع ظاهری ( کاذب ) بوته کاهش معنی داری را پیدا کرد( جدول 2). علت این کاهش ارتفاع، در نتیجه تاثیر سایکوسل در جلوگیری از رشد طولی سلول ها می باشد و این که سایکوسل ازسنتز آنزیم انت- کائورن در مراحل اولیه بیوسنتز جیبرالین جلوگیری می کند(Rajala,A,2003). با افزایش سطوح خشکی نیز ارتفاع ظاهری بوته کاهش معنی داری نشان داد( جدول 2). علت این کاهش را به کاهش سرعت رشد و اندازه سلول نسبت می دهند و این که با کاهش میزان آب خاک، رشد ساقه و طویل شدن آنها کاهش می یابد(Ludlow,M,M.and R.C.Muchow. 1990). تاثیر متقابل سایکوسل و خشکی بر ارتفاع نهایی ساقه در سطح5% معنی دار بود (جدول 2 و 3).

9. عملکرد دانه:

نتایج جدول 3 نشان میدهد که کاربرد سایکوسل باعث افزایش معنی دار عملکرد دانه در سطح5% گردید. بیشترین میانگین عملکرد دانه مربوط به تیمارسایکوسل با غلظت 3000 میلی گرم در لیتر می باشد( جدول 2). استفاده از تیمار سایکوسل نسبت به تیمار شاهد 20% افزایش عملکرد نشان می دهد. عملکرد دانه گیاهان تیمار شده با سایکوسل به دلیل افزایش معنی دار تعداد دانه در واحد سطح که خود نتیجه افزایش تعداد پنجه های بارور در واحد سطح و تعداد سنبلک های بارور در هر خوشه است افزایش یافت(امام و کریمی 1375). اثرات متقابل غلظت های سایکوسل و سطوح خشکی بر عملکرد دانه معنی دار گردید( جدول 3).